He wat heerlijk: we hadden weer een hittegolf te pakken! Je moet even geduld hebben, maar dan heb je ook wat. Het is aandoenlijk om te zien hoe kinderlijk we kunnen genieten van die hitte (want ja het kan zomaar voorbij zijn). In warme landen genieten ze van de schaduw, hier vechten we om elke zonnestraal.
De hitte trok me als klein jochie al erg aan. Vuurtje stoken met vuursteen of met een vergrootglas vond ik maar al te interessant. Het duurde niet lang of ik koesterde een droom om later brandweerman te worden. Niet alleen om het vuur op te zoeken maar vooral om mensen te redden. Ergens is het mis gegaan…. Totdat ik laatst voor intake gesprek op een brandweerkazerne afliep. Die kleine jongen in mij deed een sprongetje. Ik maakte kennis met een werkgroep van vertegenwoordigers van verschillende veiligheidsregio’s om te verkennen of ik een grote bijeenkomst voor hun kon begeleiden. Bij het voorstelrondje viel het me op dat iedereen het had over hun ‘warme’ en ‘koude’ functies. Koud staat voor back-office, beleid of administratie, warm staat voor paraat staan, actie en noodhulp. De meesten hadden een combinatie van warm en koud in hun pakket. Los van dat dit een sterke band tussen beleid en uitvoering kan opleveren, fascineerde dit mij. Temeer omdat beleid en organisatie ten diensten staat van het echte werk: mensen redden en branden blussen. Maar als je het breder bekijkt is het warme ook precies waarvoor professionals hun werk doen en waar ze dus blij van worden.
Afgelopen week las ik in het nieuwe boek van veranderkundige Hans Vermaak waarin hij zegt dat wil je verandering teweeg brengen in organisaties je de focus moet leggen op waar mensen warm van worden. Helaas richten we ons te vaak op de organisatorische randvoorwaarden of knelpunten. Das jammer, want er ontstaat juist ruimte voor ‘vernieuwing voorbij de middelmaat rond issues waar je warm van wordt’. Namelijk door het zoeken naar de oplossing door puzzelstukjes naast elkaar te leggen. De passie komt hier om de hoek kijken: ‘het is misschien niet makkelijk, maar wel leuk!’
Daarmee rijst voor mij weer de vraag waar ik nou echt warm van wordt. Een paar jaar geleden deed ik mee aan een internationale training in Griekenland over het begeleiden van grote groepsgesprekken met als onderliggende uitdaging ‘sitting in the fire’. Als je een groep begeleidt waar de verschillen groot zijn en de emoties (hoog) kunnen oplopen, dan werk je toe naar de ‘hot spot’. Dit is een fase in het gesprek waarin het conflict het heetst is. Wat ik heb geleerd is om dit moment niet uit de weg te gaan, maar juist te verlengen zodat er diepte ontstaat. Na een tijdje gaat de fase over naar de ‘cool spot’, het moment waarin de partijen nader tot elkaar komen en begrip naar elkaar tonen. Het interessante is dat de relatie tussen de mensen in het gesprek hierdoor versterkt wordt. En daarmee loopt het conflict niet meer hoger op. Dit was een inspirerend leermoment voor mij omdat ik zelf erg geneigd ben naar harmonie. En het lijkt ook dominant in de Westerse cultuur te zijn om woede uitbarstingen en sterke emoties in publieke bijeenkomsten snel in te dammen om de harmonie te bewaren. De ironie is echter dat daarmee het conflict verder oploopt, zij het vaak eerst niet zichtbaar. En dan ben je nog verder van huis.
Die brandweerman ben ik niet geworden, maar blijkbaar zoek ik het vuur bewust of onbewust op. Om die dan om te toveren tot een goed kampvuurgesprek. Daaaaar word ik warm van…
Reactie schrijven