Waarom wilden ze elkaar niet meer spreken? Waarom was men naar de pers gegaan om beklag te doen over de gemeente? Ze wilden elkaar niet meer spreken, het zat vast. Het lukte toch om de sleutelfiguren bij elkaar te brengen in 1 ruimte. Voor maar 1 uur.
Luisterend oor
Ik kreeg de opdracht om te bemiddelen tussen ondernemers in de detailhandel en een gemeentelijke directeur. De directe communicatie tussen de partijen is al een tijd afwezig en verliep via de media, inspreken in de commissie en zelfs de rechtszaal. Het conflict was inmiddels hoogopgelopen en de betrokkenen stonden niet open voor een gesprek. Een gesprek met mij kon er wel af en zo bood ik een luisterend oor voor de verhalen van de verschillende kanten. 'Als (..) komt dan, kom ik echt niet! Maar ik wil wel mijn verhaal doen', hoorde ik bij kennismaking. Na het individueel aanhoren van de perspectieven en belangen, gingen de hoofdrolspelers gelukkig toch in op mijn uitnodiging voor een dialoog.
Ongewenste gast
Een aantal ambtenaren, de directeur en 6 ondernemers komen de zaal binnen, begroeten elkaar ijzig (of niet) en clusteren elk bij hun eigen clubje. Ook blijkt iemand aanwezig die we niet hadden uitgenodigd; een actieve betrokkene van de branchevereniging had er lucht van gekregen en had zichzelf uitgenodigd. Ik dacht, ‘opmerkelijk maar misschien ook nuttig’. Alleen, ik werd direct naar de gang geroepen door een deelnemer: ‘hij weg of ik weg’ was de duidelijke boodschap. Voor iemand die liever niemand uitsluit, was het een vervelende taak om de party crasher weg te sturen. Zo geschiede en we konden van start.
Verwijten en misverstanden
In het eerste half uur werd vingers werden gewezen. Verwijten over en weer. Pijn, boosheid, wrok werd naar elkaar geuit. Af en toe moest ik hard ingrijpen om escalatie te voorkomen. Om het in die korte tijd in goede banen te leiden, had ik de regel ingesteld dat mensen niet direct op elkaar mogen reageren. Je houdt je in tot je weer de beurt krijgt. Al gauw kwamen er misverstanden aan het licht en werden de bedoelingen aan elkaar uitgelegd. Langzaam bekoelde het en kwam er ruimte voor toenadering, begrip en oog voor het verhaal van de ander. Tegen het einde van het uur komen we tot een dieper gesprek over de veranderingen in de sector en de verdeeldheid onderling als branche. Ondernemers gaven aan dat ze moeten meebewegen met de markt maar dat zich ook hulpeloos en machteloos voelen. Ze voelden zich niet gezien en gesteund door de gemeente en door elkaar in de leed en kosten dat het ook met zich meebrengt. Suggesties kwamen langs om hier iets aan te doen. Na een uur: betrokkenen voelden zich weer beetje gehoord en ze wilden elkaar nog een keer spreken.
Reactie schrijven