Elke dag een andere werkplek. Zo was het de afgelopen twee maanden letterlijk. Alsof iedereen het aanvoelde dat het tijdelijke vrijheid was om fysiek samen te komen, was ik veel op pad. Om elke keer weer in te tunen op een nieuwe groep voor een heidag, een training, een dialoog of een niet-gevoerd gesprek. Schoolleiders, MBO-docenten, gemeentedirecties, programmamakers in de cultuur sector, beleidsmedewerkers bij het Rijk, waterschappen of gemeenten, opbouwwerkers, jonge leiders, bestuurders in gesprek met inwoners. Allemaal mensen met een enorme drive voor de publieke zaak. Het is een voorrecht om steeds weer met een andere groep te werken.
Mensen en organisaties die veelal worstelen met de druk en de urgentie van de problemen in de samenleving. De noodzaak om te komen met oplossingen en veranderingen is groot. Wat ik veel heb gezien is daardoor te weinig de ruimte en tijd wordt genomen om alle interne verschillen en discussies in openheid en met aandacht voor elkaar te voeren. Want, de kostbare tijd en energie moet naar de dagelijkse werkzaamheden. Maar belangrijker: velen vrezen dat gesprekken verzanden in verdeeldheid en verlamming. Het gevolg is een collectieve druk om te conformeren en hetzelfde te vinden. Dan komt er altijd 1 persoon die tegengas geeft en een andere mening geeft... Deze persoon wordt dan als lastig en verstorend gezien die verdeeldheid aanwakkert. Maar in de werkelijkheid opent deze 'stoorzender' de deur naar allerlei verschillende zorgen, behoeften en meningen van teamleden die niet gehoord worden. Die stemmen waren de hele tijd onderdrukt door de groepsdruk om te conformeren en komen er dan alsnog uit. Het conflict is dan zo hoog opgelopen dat een begeleider nodig is om het gesprek in goede banen te leiden.
Kortom: je zult intern de skills, randvoorwaarden en de routine moeten bouwen om discussie, tegenspraak en afwijkende meningen onderdeel te maken van je werkproces en gezamenlijke besluitvorming. Hoe eerder, hoe beter! En dan heb je mij ook niet nodig ;)